Verward

Ik voel me de laatste weken best een beetje verward.
Waar het vandaan komt? Geen idee. Of Misschien, toch wel.

Het is de tijd van het jaar. En, Ik heb er last van.

De herfst is het seizoen van verandering. De dagen worden korter, de bomen laten hun bladeren vallen, en de wereld lijkt zich voor te bereiden op de stilte van de winter. Voor velen van ons is deze tijd van het jaar echter allesbehalve stil. Allerheiligen, het werk dat doorgaat, en de dagelijkse drukte kunnen het gevoel geven dat alles tegelijk op ons afkomt. De frisse herfstwind kan zowel een verademing als een koude herinnering zijn aan de vele taken die nog wachten.

Lees ook: Rem is stuk.

En ik moet toegeven dat ik hier dit jaar ook in verzeild ben, of beter gezegd in verstrikt ben geraakt
En eerlijk is eerlijk: Soms is het simpelweg te veel. De vermoeidheid kruipt langzaam naar binnen en maakt dat Ik het liefst alles even wil laten liggen. Het lijkt alsof de energie die ik in de zomer nog voelden, verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Ervaar of ken jij ook dit gevoel, Dat we (even) geen zin meer hebben?
 Want alles lijkt zwaar en onze to-do-lijst groeit alleen maar verder.

En als wij heel eerlijk zijn met onszelf: Het is zeer verleidelijk om te denken:
“Ik kan het niet meer, het is genoeg geweest.”
Maar tegelijkertijd: diep vanbinnen, weten we dat dit geen echte oplossing is.

Lees ook: Je hebt het zelf in de hand.

De herfst herinnert ons eraan dat loslaten en doorzetten hand in hand kunnen gaan.
Het is dan ook oké om je vermoeid te voelen, om toe te geven dat het soms moeilijk is om door te gaan.

Want juist in die vermoeidheid ligt ook vastberadenheid verscholen.
Het is de kunst om te blijven bewegen, zelfs wanneer het zwaar voelt.

“Kleine stappen zijn nog steeds stappen vooruit.”
En zoals de herfstbladeren geleidelijk naar beneden dwarrelen, zo kunnen ook wij onze taken één voor één aanpakken, zonder onszelf te overbelasten.

Oké, ik moet toegeven dat dit niet zo simpel is. Ik worstel hier ook mee. Elke dag wil ik veel te veel doen, wil ik veel dingen tegelijk doen. En, dat werkt niet. Daar kom ik ook steeds opnieuw achter.

Lees ook: veeleisend.

Weet je wat Het is: Allerheiligen is een moment van bezinning. Het is een tijd om even stil te staan, om te reflecteren op wie we zijn, wat we doen, en waarom we het doen.
Dit herdenken biedt ons een kans om onze vermoeidheid te erkennen zonder erin te blijven hangen.

“Het is geen schande om moe te zijn; het is een teken dat we hard hebben gewerkt, dat we ons hebben ingezet.”
Bart Vandeberg

 Vermoeidheid hoeft niet het einde te zijn. Het kan juist een moment zijn om opnieuw kracht te vinden, om vastberaden door te gaan, zelfs wanneer het moeilijk is.

De herfst nodigt ons uit om ons tempo aan te passen. Om te erkennen dat we niet altijd alles tegelijk hoeven te doen, en dat het oké is om af en toe een pauze te nemen.

Lees ook: Gedicht – Overspoeld.

Het betekent zeker niet dat we opgeven. Het betekent juist dat we slimmer werken,
dat we luisteren naar onszelf en onze grenzen respecteren.
We blijven vasthouden aan wat belangrijk is, stap voor stap.

Lees ook: Wij nemen allemaal, altijd de trap!

In deze periode van vermoeidheid en drukte is vastberadenheid op één of andere manier onze beste vriend. De wereld draait door, maar we hoeven niet in dat tempo mee te gaan.
We kunnen kiezen voor balans, voor onszelf: voor het maken van bewuste keuzes,
voor het nemen van de tijd die we nodig hebben om ons werk op onze eigen manier te doen.
 En net zoals de herfst ons leert dat alles op zijn tijd gebeurt, zo leren wij dat we door kunnen gaan, zelfs als het zwaar voelt. Want uiteindelijk draait het niet om hoe snel we gaan,
maar om dat we doorgaan.

Je mag gerust iets van je laten horen onderaan deze blog, ik lees het graag. Hartelijk dank voor nu en heel graag tot binnenkort. Warme groeten Bart.