Elke dag is een uitdaging.

Toen ik deze ochtend, in mijn verbeelding maar weer eens uit mijn bed sprong. In geen tijd in de badkamer stond. Om mij als de bliksem klaar te maken voor een nieuwe dag! Werd ik al snel tot de realiteit geroepen.

‘Snel’ ik dacht het niet. Mijn lichaam wilde deze ochtend nog niet aannemen. “Blijf jij nog maar wat liggen, Ik heb nog geen spreekuur.”

 Ik had mijn dag duidelijk anders willen/ kunnen starten. Maar mijn lichaam, met CP dacht er vandaag net iets anders over. Gisteren, ging dit beter, vandaag duidelijk plots weer (even) niet meer.

Maar hoe komt dit allemaal? Dat vraag ik mij ook soms af. En er is niet altijd een duidelijk antwoord voor. Één ding is zeker, CP heeft er iets mee te maken. Wat is dit juist? Ook dit is moeilijk uit te leggen. Zeker omdat iedereen met CP Dit anders ervaart. Er zijn soms (kleine) gelijkenissen. Maar niets is honderd procent gelijk.  

Dit maakt het begrip rond het leven met CP eens zo moeilijk. Voor de mensen die er moeten mee leven in de eerste plaats. Maar ook voor de mensen in de nabije omgeving. Niet alles is altijd zichtbaar. CP houdt zoveel in. En net zoals vorig jaar, vond 4 dagen gleden (6 oktober) weer de “Wereld Cerebral Palsydag” plaats. Een dag die niet zo bekend is net zoals CP zelf.

 Net als vorig jaar, probeer ik jullie er een deeltje van uit te leggen.

Lees ook: tegen de stroom in.

Vandaag, wil ik jullie CP proberen uit te leggen aan de hand van een verhaal.
Een verhaal dat jullie mogelijks al wel kennen. Zowel jong als oud zal het ooit wel al eens gehoord hebben. Het verhaal heb ik herwerkt voor zowel jong als oud in onze snelle maatschappij, om zo CP misschien iets beter te kunnen doen begrijpen. En voor de personen die te kampen hebben met CP. Kunnen zij er misschien van tijd tot tijd, wat kracht en troost uit halen.

Het verhaal heet: De schildpad en de haas

Er was eens een haas die altijd trots was op zijn snelheid en beweeglijkheid. Elke dag rende hij door het bos, springend over stenen en om bomen heen, terwijl hij luid opschepte over zijn vaardigheden. Op een dag ontmoette hij een schildpad, die zich langzaam en bedachtzaam voortbewoog. Deze schildpad had cerebrale parese (CP), wat betekende dat hij soms moeite had met het coördineren van zijn bewegingen en extra tijd nodig had om zijn weg te vinden.

De haas, zelfverzekerd als altijd, lachte en zei:
“Denk je echt dat je ooit ergens op tijd kunt zijn? Wat als we een race doen? Ik zal je zo ver vooruit laten gaan, dat ik je toch nog inhaal!”
De schildpad keek de haas aan, glimlachte zacht en zei:
“Laten we het proberen. Maar onthoud, snelheid is niet altijd het belangrijkste.”

De race begon, en zoals verwacht schoot de haas vooruit. Maar al snel begon hij te merken dat er meer obstakels waren dan hij had gedacht: smalle paden, modderige stukken grond, en steile hellingen die zelfs voor hem lastig waren. De haas werd moe en gefrustreerd, vooral omdat hij gewend was om altijd de snelste en beste te zijn.

Ondertussen bleef de schildpad voortgaan. Zijn bewegingen waren soms moeizaam en traag, maar hij was geduldig en vastberaden. Hij kende zijn eigen beperkingen, maar hij wist ook dat hij met doorzettingsvermogen en een kalme geest zijn doel kon bereiken. Hij stopte soms om zijn ademhaling te regelen of om een andere manier te vinden om een obstakel te omzeilen, maar hij bleef altijd in beweging.

Toen de haas uiteindelijk besloot om een pauze te nemen, in de veronderstelling dat hij ver voor lag, bleef de schildpad doorgaan. Hij kon de finishlijn in de verte zien en wist dat hij, ondanks zijn CP, dicht bij zijn doel was. Toen de haas eindelijk weer opstond, was het te laat. De schildpad had de finish bereikt, met een glimlach van voldoening op zijn gezicht.

De haas, verbijsterd door zijn verlies, vroeg de schildpad:
“Hoe kon je dit doen? Je hebt CP, en toch heb je me verslagen!”
De schildpad antwoordde rustig:
“Het is waar dat ik CP heb, en dat maakt sommige dingen moeilijker. Maar ik heb geleerd om geduldig te zijn, om op mijn eigen manier en tempo te werken. Wat belangrijk is, is dat ik niet opgeef, zelfs als het moeilijk is.”

De haas, nog steeds verbaasd, vroeg:
“Maar hoe heb je dat gedaan? Met CP moet het toch zo moeilijk zijn om zo’n lange afstand af te leggen?”

De schildpad knikte begripvol.
“CP zorgt ervoor dat mijn spieren niet altijd doen wat ik wil. Soms zijn ze stijf of zwak, en bewegen ze niet soepel. Dat betekent dat dingen die voor anderen vanzelfsprekend zijn, zoals lopen of iets vastpakken, voor mij meer moeite kosten. Maar CP heeft me ook veel geleerd. Ik heb geleerd om geduldig te zijn en om creatief te denken over hoe ik mijn doelen kan bereiken. Soms moet ik rusten, en soms moet ik hulp vragen, maar dat is oké. Het betekent niet dat ik zwak ben, maar dat ik mijn eigen weg vind.”

De haas keek naar de schildpad en zag iets wat hij eerder niet had opgemerkt: een sterke vastberadenheid in zijn ogen.
“Maar is er dan niets waar je het lastig mee hebt?” vroeg de haas.

De schildpad zuchtte even en zei:
“Natuurlijk zijn er dingen die moeilijk voor me zijn. Soms voel ik me gefrustreerd als mijn lichaam niet meewerkt, of als ik niet zo snel kan gaan als ik zou willen. Sociale situaties kunnen ook lastig zijn, omdat mensen me niet altijd begrijpen of ze onderschatten wat ik kan. Maar ondanks die uitdagingen heb ik geleerd om te focussen op wat ik wél kan. CP heeft me veerkrachtig gemaakt. Ik waardeer de kleine overwinningen, en ik weet dat elke stap vooruit, hoe klein ook, een stap dichter bij mijn doel is.”

De haas dacht hier diep over na en realiseerde zich dat hij iets belangrijks had geleerd.
“Ik dacht altijd dat snel en sterk zijn het belangrijkst was,” zei hij zacht. “Maar nu begrijp ik dat het gaat om volharding en het vinden van je eigen manier, zelfs als het moeilijk is.”

De schildpad glimlachte en antwoordde:
“Precies. Iedereen heeft zijn eigen uitdagingen, maar het gaat erom hoe je ermee omgaat. CP betekent niet dat ik minder waard ben, het betekent gewoon dat ik anders ben. En dat anders zijn, heeft me geholpen om sterk te worden op manieren die je misschien niet meteen kunt zien.”

De haas knikte en zei:
“Dank je voor deze les. Vanaf nu zal ik niet alleen sneller willen zijn,
maar ook geduldiger, met mezelf en met anderen.”

De schildpad glimlachte en zei:
“Ik ben blij dat je het begrijpt. Elke dag is een uitdaging, zeker als je CP hebt. Maar het is belangrijk om door te zetten, elke stap vooruit te waarderen, en te erkennen dat kracht niet altijd zichtbaar is. Het zit in de vastberadenheid en in de bereidheid om door te gaan, ongeacht de obstakels.”

De haas keek bewonderend naar de schildpad en voelde een nieuw respect opkomen.
Samen gingen ze verder, elk op hun eigen tempo, maar met een nieuw begrip en respect voor de unieke kracht die in ieder van hen schuilde.

“Elke dag is een uitdaging, zeker als je CP hebt”
Bart Vandeberg

Lees ook: Met een slakkengang vooruit!

Je mag gerust iets van je laten horen onderaan deze blog, ik lees het graag.
Hartelijk dank voor nu en heel graag tot binnenkort. Warme groeten Bart.