Als alles verandert, beweeg ik zachtjes mee
Er zit iets geruststellends in weten wat er komt. In het ritme van de dag dat zich herhaalt, de structuur die niet telkens opnieuw moet worden uitgevonden.
Voor mij is dat geen beperking, maar een anker. Het geeft me richting, houvast, ademruimte. Zeker als je lichaam niet altijd vanzelfsprekend meewerkt.
Wat voor anderen als sleur voelt, is voor mij vaak net veiligheid.
En toch… soms voel ik het knagen. Dan denk ik: nu weer dit, straks weer dat. Altijd in dezelfde volgorde. Mijn hulpmiddelen dragen mij, helpen mij dag in- en uit. – Maar soms lijken ze me ook een beetje, vast te zetten.
En dan hoor ik mensen, die op een dag gewoon ‘ja’ zeggen op alles. Echt op ‘alles’.
Die hun kinderen laten beslissen wat er gebeurt.
Of die meegaan in wat zich aandient, zonder telkens alles te overdenken.
Er zijn zelfs mensen die hun dag misschien wel al eens durven laten bepalen door het toeval.
Die een dobbelsteen gooien en zeggen: “wat er uitkomt, dat doen we.” Gewoon om te kijken waar je belandt. Nieuwe dingen proberen, omdat het leven daar (even) open van komt te liggen.
Ik kijk ernaar met bewondering. Maar, tegelijkertijd weet ik: “dat is niets voor mij, zo ben ik niet.”
En dat hoeft ook niet.
Toch… in de zomer lijkt alles net iets losser te worden. Alsof de dagen zelf vragen om een andere aanpak. Minder strak, minder vol. Meer tijd, meer lucht. De vakantieweken schuiven tussen het gewone leven als een open strook: even geen school, minder afspraken, later opstaan misschien.
Lees ook: Er mogen zijn.
En binnen die ruimte probeer ik ook soms wat schuiven. Even eens Iets anders proberen, dan anders. Een dag even iets zonder klok. Een maaltijd buiten eten. Of gewoon op een onverwacht moment een boek openslaan dat al lang ligt te wachten. Even niets groots. Niets dapper. Gewoon even iets een klein tikje anders.
Of net niet. Want vakantie mag ook betekenen dat alles blijft zoals het is. Dat je rust zoekt in het vertrouwde. In je eigen ritme, je eigen volgorde. Het hoeft geen project te worden. Geen verandering om de verandering.
Lees ook: Gedicht – Compliment gemist.
Zolang het maar goed voelt. Goed voelt voor jezelf.
“Soms is ‘altijd hetzelfde’ juist houvast, omdat alles toch al verandert zonder dat jij daar je eigen tempo voor hoeft aan te passen.”
Bart Vandeberg
Die zin draag ik verder de zomer mee in. Want ook al verandert alles om ons heen, ik hoef mezelf niet op te jagen. Ik hoef nergens naartoe. Niet sneller dan goed voelt. Niet verder dan past.
Lees ook: De druk mag van de ketel.
Als alles verandert, beweeg ik zachtjes mee – op mijn eigen manier.
Niet om erbij te blijven. Niet uit angst om iets te missen.
Maar omdat ik zélf kies wanneer en hoe ik meedoe.
En omdat dat op sommige dagen al meer dan genoeg is.
Je mag gerust iets van je laten horen onderaan deze blog, ik lees het graag. Hartelijk dank voor nu en heel graag tot binnenkort. Warme groeten Bart.